Uzależnienie.

Dzień raczej zwyczajny. Trochę nieobecna jestem, ale ... nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, prawda?

Prześladuje mnie pewnego rodzaju ... uzależnienie. Swoją drogą - ciekawe, czy osoba może być swoistym narkotykiem. Takie przemyślenia zostawię chyba sobie na weekend, kiedy w końcu się wyśpię i będę jakoś funkcjonować. 

Uwielbiam, że gdzieś między słowami, można znaleźć iskierkę, która automatycznie powoduje euforię. Niby nic, a tak wiele. Najlepsze jest jednak to, że codziennie masz okazję mijać powód twojego uśmiechu. Gdzieś między spojrzeniem, a spojrzeniem szukasz tego... tego jedynego błysku. Często jest  tak, że przegrywam tę wymianę, ale i tak... efekty są bezcenne. Mimo wszystko. Uwielbia się momenty, kiedy przez jakąś głupotę - jest możliwość lepszego, częstszego "bycia przy". Nie wiem, o co chodzi, ale ... progres jest, teraz czas na ... na co? Czekać, czy ... aaaaaaaaaaa, pieprzyć to. Co będzie, to będzie.

Mam już wiele. A potrzebuję... jeszcze więcej. Jeszcze więcej Ciebie.

Nie lubię notek bezsensu, aczkolwiek ta taka jest. Dawno nie było takiej "codziennej o niczym". I niech zostanie. 

"Powoli przyzwyczajam się

do swej nieobecności.

Powoli przyzwyczajam się

do swej obojętności. I tak

czasem sobie myślę, że

lepiej byłoby, gdyby nie było mnie.

A może nie,

a może właśnie mylę się.

I tak sobie myślę, że

wszystko czego pragnę, czego chcę:

spala się

zanim wyciągnę po to ręce.

Spala się.

To tylko jedno, tylko proszę cię..."