Miłość ci wszystko wybaczy... heh.

Zatęskniło mi się. Po tygodniu niemocy wylewania swoich myśli w tym miejscu, stwierdzam, że jestem uzależniona. Uzależniona od otwierania swojego serducha i umysłu, spisywania tego, opisywania w jakikolwiek, chociażby banalny sposób. I choć z pewnością nudną rzeczą jest to, że większość rzeczy, uczuć, o których piszę, dotyczy wyłącznie mnie, to czuję, że mam po co wracać. 

Nie wiem... nie rozumiem. Nie kłóćmy się o bzdury. Bądźmy. Razem. Obok. Przy sobie. Bądźmy. Cholerykami. Romantykami. Bądźmy. Szczęściarzami. Marzycielami. Ludźmi, do cholery jasnej, bądźmy...

Czy to nie jest tak, że zbyt często wybaczamy ludziom? Dbamy o to, by zatrzymać ich przy sobie za wszelką cenę, mimo że tak bardzo nas zawodzą? Podobno tak jest. Znasz to z autopsji. A może by tak choć raz nie dać komuś tej pieprzonej szansy na poprawę... Ciekawe co wtedy. Byłoby lepiej? Wątpię. Jeśli skrzywdzono cię raz - na pewno skrzywdzą cię po raz drugi, piąty, setny. Nie unikniesz tego. I choćbyś bronił się nogami i rękami, to nie ma "złotego środka" aby temu zapobiec. To jest jak z kolorem włosów - nie masz wpływu na to, jaki kolor będziesz miał przypisany w genach, ale zawsze możesz kupić farbę, przemalować je, podciąć, pobawić się - ale pamiętaj, że nie w każdej fryzurze będzie ci dobrze. To taka maska. Próba ucieczki. Być może skuteczna - nie wiem, nie mnie to osądzać. Tylko po co? Dla zabawy? Dla "świętego spokoju"? Może...

Taka tam ... śmieszna metafora. Ale z drugiej strony - czy to zła przenośnia? 

Btw - przygotowujemy się do poniedziałkowej olimpiady z angielskiego. Komu w drogę - temu kopa. 

Backstage z dzisiejszej sesji z Darią :D

NO TO SI JU LEJTER!