Cudze chwalicie, swego nie znacie.

Po jakże długim tygodniu nieobecności - wracam. Regeneruję siły. Odsypiam. Wracam do życia. Mega pozytywnie, kapitalnie, cudownie - tak podsumuję mój wyjazd do Niemczech.

PS. Mimo ambitnych planów napisania czegokolwiek tu - nie wyszło. Ups.

Było świetnie. Mimo ogromu pracy i bardzo napiętego harmonogramu... podołałam, podołałyśmy. Świetni ludzie, przemiła atmosfera. Suma sumarum - cudnie. Z tego miejsca ogromny buziol dla Oli, która wytrzymała ze mną te 6 dni. No i buziole dla Ewy i Martyny, które były naszymi dobrymi duszkami ;-). So, see you later! I to by było na tyle, jeśli chodzi o opis przeżyć wewnętrznych...

Cholernie doceniłam wiele rzeczy, wielu ludzi. Nie wiem, czy polega to na tym, że byłam tak daleko od nich, nie mieliśmy kontaktu... Nie wiem. Lecz w chwili, gdy udało mi się w minimalnym stopniu z nimi porozmawiać - czułam, jak bardzo mi ich brak. I dziękuję, naprawdę dziękuję za ich obecność...

A ostatnio, coraz częściej, prześladują mnie refleksje na temat: niewykorzystanych szans, zmarnowanych prób etc. Może to głupie, ale ... każdego dnia - naprawdę każdego - coś ucieka nam przez palce i to tylko dlatego, że boimy się wykonać pierwszy krok. Hm... szkoda. Rozpiszę się o tym, ale ciut później. Teraz lecę nadrabiać lekcje. No i od poniedziałku - do szkoły.