Poukładaj mnie kawałek po kawałeczku...

Coś w stylu: teoretycznie jest dobrze. Hm...

Zastanawiam się, czy to, że piszę tu tak rzadko i na tak banalne tematy, ma jakąś przyczynę. Niby moje życie nudne nie jest, ale z drugiej strony, czy są to sprawy na tyle ważne, żeby je tu poruszać? Odkąd pamiętam, w tym miejscu starałam się wylewać myśli, które nie dają mi spać. Teraz... chyba po prostu takich nie mam. No może jest jedna, ale to kwestia tak bardzo osobista, że nie wypada jej tu opisywać... ani na pewno w tym czasie, kiedy osiągam pewną stabilność. Chyba, bo niczego nie mogę być do końca pewna...

Mam tak wiele skrajnych emocji w sobie i najchętniej to zamknęłabym się z swoim 2x2 i wyłączyła mózg, aby przestał produkować te zbędne pytania i zostawiał mi "możliwość" odpowiedzi. Odpowiedzi, które wbrew pozorom, nie są tymi łatwymi. To trochę jak z muzyką: lubisz swój ulubiony gatunek, a gdy ktoś raczy włączyć piosenkę, której nienawidzisz, od razu masz kiepski humor. Tak, dokładnie tak jest z moim 'myśleniem'. Kiedy, jak grom z jasnego nieba, napływają na mnie te lepsze sprawy, niemożliwością jest się "nie uśmiechnąć". Hm, ale kiedy, w pewnym momencie, twój jakże życzliwy Pan Mózg ma ochotę przypomnieć ci te gorsze kwestie...- humor, jak mniemam, podupada. U mnie... objawia się to przede wszystkim wzmożoną agresją i słowotokiem, często ( aż ciężko się przyznać) wulgarnym. Potrafię coś zepsuć, czymś rzucić, czasami nawet wyjść i wrócić po kilkunastu godzinach, kiedy w miarę możliwości przewietrzę sobie swój organ myślący. Teoretycznie, rzecz jasna.

Tak w ogóle, to dzięki, że wchodzi tu was tak wiele.

Szkoda, że taka "cisza" ;-).

"Ja składam się z części niespójnych, 

przeczących sobie nawzajem..."

Na zdjęciach, po raz kolejny:

Paulina