Chwila moralnego kaca: Podstęp a okrucieństwo.

Co mnie tu trzyma? Chyba tylko grawitacja. I to jest w tym wszystkim najgorsze, że nie ma niczego i nikogo, co sprawiłoby, że odczuwałabym chęć do "istnienia". Boże, jakie banalne. Niby tylu ludzi, niby widać waszą interesowność - z drugiej strony taka pustka, w której (mimo że to nie labirynt) się gubię. A może właśnie to, co się teraz dzieje, ma coś na celu? Może właśnie o to chodzi, żebym uświadomiła sobie, że życie to pieprzony poker - zawsze musisz grać tak, żeby coś ugrać, ale nie dać po sobie poznać, że jesteś na wygranej pozycji (zachowywać tak zwaną twarz pokerzysty) - jednocześnie nie dać się wpuścić w maliny i zabłądzić w błędnym kole oraz nie dać się nałogowi hazardu. Manipulacja? Być może. Cele uświęcają środki. W sumie - to niezły pomysł żyć teorią makiawelizmu. Wyzwanie, a jednocześnie ogromna odpowiedzialność. Czy byłabym na tyle odważna? Tylko co wybrać? Ścieżkę lisa czy ścieżkę lwa? Podstęp czy siła? Przebiegłość czy szybkość? Kwestia decyzji - a być może uświadomienia sobie, czy bliżej mi do charakteru lisicy czy lwicy. Fajnie by było żyć według jakiś założeń...- to nie oznacza, że nie mam zasad, którymi się kieruję. Mam, ale nie są one jakoś specjalnie wyimaginowane - takie proste... Warto by wytyczyć sobie cel i dążyć do niego. Dążyć do uzyskania pełni szczęścia - samemu lub z drugim 36,6 obok. Czasami może jednak samemu iść lepiej.